incelikler yüzünden...

tarih: 19 ocak 2011

yer: farabi hastanesi 208 no'lu oda

esas kız ameliyattan çıkalı henüz bir kaç saat olmuştu. bir gün önceden yatışı yapıldığı için odasında sıkılmasın diye yanına aldığı 'yol hali' başucunda. ameliyata gireceği için tedirgindi muhtemelen. belki de onun için okunmamışların arasından bu kitabı seçmişti.. ameliyata girerken kapanan gözleri bir daha açılmayabilirdi zira. operasyon esnasında yanında olacak doktor abisi "basit bir operasyon ama her ameliyatta komplikasyon tehlikesi vardır sonuçta.. sen duanı yap" demişti şakayla karışık. ameliyathaneyi göremeden, narkozu bekleyemeden, sakinleştirici ile kapanan gözleri ameliyattan çoook sonraları odasında açıldı. ne oldu ne bitti hiç bir şeyi hatırlayamıyordu esas kız. ne ameliyata girişini, ne ameliyat çıkışı onu bekleyen onlarca akrabasını, ne odasına götürülüşünü, ne üstünü değiştiklerini, ne hemşirelerin sözlerini, ne de annesine neredeyse elli kez sorduğu aynı soruyu... 

bilinci yerine gelip gözlerini açtığında yarı gülümseyen yarı tedirgin bakışlarla ona çevrilmiş ne çok göz vardı etrafında. yüzünün solgunluğunu anlamak için aynaya bakmasına gerek yoktu. karınca incitme konusunda bile başarısız olan amcasının kendisini görebilmek için hastane güvenliği ile girdiği tartışmayı duyunca biraz gururlanmıştı sanki. esas kızın çıkmak bilmeyen tansiyonuna 'çikolata çözümü' bulan babası, "sen kaç gündür çikolata yiyemedin ondan tansiyonun düzelmiyo" deyip ona bir çanta dolusu çikolata getirmişti en güzellerinden.. yarasının acıması pahasına doya doya güldü bu esprili jest karşısında esas kız.

kalabalık el etek çektiğinde çöken yorgunlukla uykuya dalmıştı.. uyandığında başucundaki kitaba bakmış, üzerinde bir not olduğunu farketmişti. eski ama eskimeyen, uzak ama hep yakın, ne kadar az görüşsede hergün yanında hissettiği, aralarında enteresan bi dostluk bağı peyda olan lise sonda gittiği dersanede tanıştığı sıra arkadaşı sezen'di notun sahibi.. adını yazmasına gerek bile yoktu aslında, o notun sahibinin kim olduğunun anlaşılabilmesi için.. bir sürü işinin arasında esas kız uyurken gelmiş, uyandırmaya kıyamamış, not yazmış, hediyelerini bırakmış ve gitmişti. çok düşündü esas kız sonraları... o güzel gülen güzünü görse mi daha çok mutlu olurdu, yoksa ömür boyu saklayacağı notunu gördüğünde mi daha mutlu oldu? bu sorunun cevabını hiç bir zaman öğrenemeyecekti belki ama gecenin bir yarısı arayan yumoşunun teselli sözcükleri kadar, elfiyasının sürekli gelişmeleri takip etmek için arayıp sormaları kadar, birsürü arkadaşının bütün akrabalarının ameliyat öncesi ve sonrası her gün onlarca kez arayıp ziyaret etmeleri kadar mutlu etmişti esas kızı o not. 

esas kız güzel teşekkür edemezdi hiç. minnettarlığı söze dökemezdi. ama onu Yaratan yaptığı duaları çok iyi bilirdi...